Karlmenn sem pynta og drepa dýr

Þegar fólki misbýður hrottaskapur er talað um múgæsing. Hrottaskapur, beinist hann að varnarlausum dýrum, er sumum svo sjálfsagður að það þykir verra að hneykslast á honum, sárna eða verða reið, heldur en yppta öxlum og láta eins og það komi engum við hvað gert er við dýrin. Svo ekki sé nú talað um hugarfar þeirra sem beita dýr ofbeldi.

Það sama má segja um ofbeldi gegn konum. Það þykir verra að æsa sig yfir því heldur en að fjöldi karlmanna í samfélaginu sé nauðgarar.

Ekki ætla ég að efast um að margir nauðgarar eru dýraníðingar og margir dýraníðingar eru nauðgarar. Sami helvítis ógeðshugsunarhátturinn.

Og fyrir þau sem halda að karlmenn sem drepa dýr sér til skemmtunar séu þrátt fyrir það ágætis náungar, þá minni ég á að raðmorðingjar hafa nánast allir dundað sér við að pynta og drepa dýr áður en þeir fara að drepa fólk. Það að pynta og drepa dýr er merki um mjög sjúkt hugarfar, en ekki undantekning á flekklausum ferli góðra drengja.