Fóstureyðing - þegar guð drepur saklaus börn í móðurkviði

Eitt er það sem sjaldnast er rætt varðandi fóstureyðingar. Það er, að sum þessara fóstra eru ekkert lífvænleg og hefðu aldrei orðið að börnum. Mikill fjöldi kvenna missir fóstur en það er auðvitað ekki vitað hve margar hefðu misst þau fóstur sem var eytt. Auk þess missa margar konur fóstur löngu áður en þær átta sig á að þær eru óléttar, einhver hélt því fram að 60-80 allra fósturvísa skolaðist út án þess að konur yrðu þess einu sinni varar.

Enginn syrgir þessi ‘börn’ og enginn ásakar konurnar, hvað þá að ætlast sé til að þær séu með móral það sem eftir er sinna ævidaga. Einhverjir trúarnöttarar myndu líklega segja að þessi mikli fjöldi fósturvísa sem ferst sé hluti af áætlun guðs (eins og barnadauði í þriðja heiminum, stríð og fleira sem þeir reyna að afsaka þegar við trúleysingjarnir innum þá eftir hverskonar andstyggðar guð þetta sé sem láti fólk kveljast og deyja) og því sé ekkert við því að gera. En er þá í lagi að fósturvísar farist stundum en stundum ekki?

Málið virðist síður snúast um að allir fósturvísar eigi að verða að barni en meira um að konur eiga að hafa samviskubit vegna kynlífs sem þær stunda og hugsanlegra afleiðinga þess. Fyrst og fremst virðist baráttan gegn fóstureyðingum vera til þess að hafa stjórn á líkama kvenna og því hvort og þá með hverjum þær stunda kynlíf og hverjar séu afleiðingar þess. Verði kona ólétt eftir eiginmann sinn þá er það gleðiefni, verði hún ólétt eftir einhvern annan eða fyrir hjónaband þá á hún að skammast sín og ‘taka afleiðingunum’ með því að eignast barn sem hana langar kannski allsekki til. Barn ógiftrar konu er refsing, barn hjóna er hamingjan sjálf.