Afstaða er aldrei hlutlaus

Fyrir nokkrum árum varð skilnaður í vinahóp mínum. Skilnaðarorsökin var sú að karlinn hafði beitt konuna ofbeldi. Mér snarbrá við fréttina, hafði ekki frekar en aðra grunað þetta, enda aldrei þekkt hann að öðru en góðu einu. Við vorum æskuvinir, ég og hann, og vinátta mín við hann var meiri en kunningsskapurinn við hana. Samt hvarflaði ekki að mér eina einustu stund að efast um orð hennar gegn hans. Ég tek ekki afstöðu með ofbeldismönnum. Mér þótti afar leitt að slíta vinskap við þennan vin minn (sem aldrei hafði gert mér neitt, sem sumir einblína á í svona aðstæðum) en samviska mín leyfir ekki annað, og ég sé ekki eftir því.

Ekki bregðast allir svona við.

Konu veit ég um sem tók afstöðu með vini sínum sem var sakaður um kynferðisofbeldi. Hún ákvað að trúa honum frekar en konunni sem bar hann sökum, og hreinlega lagðist í herferð til að rétta hans hlut (og um leið annarra karlmanna í sömu stöðu) í augum umheimsins. Það gerði hún aðallega með því að segja aftur og aftur að konur ljúgi þegar þær segja að þær hafi verið beittar kynferðisofbeldi. Hún skirrðist ekki við að gera lítið úr öllum konum sem hafa mátt þola nauðganir og hverskyns kynferðislegar misþyrmingar í þeirri viðleitni sinni að standa með vini sínum sem var beittur þessum mikla órétti, að hennar mati. Ekki trúðu allir vinir hans því sama og varð klofningur í þessum vinahóp eins og mínum. En konan hélt áfram, ótrauð, og hafði nú safnað kringum sig fjölda karlmanna sem voru glaðir mjög að fylgjast með henni grafa undan málflutningi þolenda kynferðisofbeldis.

En svo gerðist það að vinur konunnar — þessi sem sakaður var um kynferðisofbeldið — játaði. Hann birti játningu sína opinberlega.

Þetta breytti engu fyrir konuna. Nei, hún hélt áfram. Enn jukust húrrahrópin.

Það leið rúmlega hálft ár þar til hún lét svo lítið að ræða kynferðisbrotamál þessa vinar síns. En sjaldan hefur verið talað eins mikið undir rós og í þeim pistli (eins og einn lesandinn komst að orði í athugasemdakerfinu).Pistillinn hafði yfir sér yfirbragð hlutleysis og ræddi á heimspekilegum nótum um afstöðu og aðstæður. Þar varar hún við að stilla þeim upp við vegg sem ekki vilja hafa bein afskipti af málinu. En eins og margoft er bent á varðandi eineltismál þá hafa þeir sem 'taka ekki afstöðu' í raun tekið afstöðu með gerandanum. Það eru þeir sem gera honum kleift að halda áfram, halda ofbeldinu áfram og að halda áfram þeirri blekkingu að þeir séu saklausir og fórnarlamb þeirra sé að ljúga. Og í þessu tiltekna máli hefur þessi kona sannarlega tekið afstöðu með gerandanum, hann er t.d. talinn upp á tengslalistanum á síðunni hennar, meðal þeirra sem hún hefur velþóknun á.

Fólk sem þekkir til hefur undrast þessa herferð og afneitun á staðreyndum. Oft er talað um meðvirkni, kannski er þetta ein birtingarmynd hennar, eða kannski er þetta bara forherðing þess sem þolir ekki að hafa haft rangt fyrir sér. Því kannski trúði konan í upphafi að vinurinn væri ekki sá kvennaníðingur sem hann er. En það er langt síðan drullusokkurinn játaði og allan þann tíma fannst konunni réttlætanlegt að halda áfram að berja á fórnarlömbum manna eins og hans. Það er auvirðilegt athæfi en að auki er það furðulegur blekkingarleikur gagnvart lesendum hennar sem vissu líklega fæstir að þarna fer kona sem hefur tekið skýlausa afstöðu með kvennaníðingum.