Voða svipað nema betri laun

Stundum hafa andfeministar lagt vændisstarf að jöfnu við það að vinna við umönnun, aldraðra, fatlaðra og sjúkra. Það vill svo til að stöku sinnum liggur leið mín á viststofnanir fyrir aldraða og sjúka. Það eru vissulega ekki staðir sem ég vildi búa á en þó virðast íbúar taka hlutskipti sínu af æðruleysi. Útfrá fullyrðingum andfeministanna velti ég fyrir mér hvort svo eigi einnig við um starfsfólkið.

Upp til hópa er starfsfólkið heldur einsleitt: konur. Þær eru á öllum aldri, af ýmsum þjóðernum, en allar afar viðmótsþýðar og brosmildar. En miðað við það sem ég hef lesið á blessuðu internetinu þá eru þær síður en svo sáttar við starf sitt. Segi og skrifa starfið, ekki (bara) launin (þau eru arfaléleg eins og alþjóð veit). Nei, samkvæmt því sem ég hef lesið þá er margt líkt með umönnun aldraðra og sjúkra og því að starfa við vændi. Það eru reyndar þeir sem helst agnúast útí skoðanir feminista á vændi sem segja að það sé lítill munur á því og að vinna umönnunarstörf, en venjulegt fólk leggur það ekki að jöfnu. Sumir andfeministanna segjast hafa unnið svona störf — sem veldur mér ákveðnu hugarangri.

Viðmótsþýðu konurnar á öldrunar- og hjúkrunarheimilunum, eru þær bakvið brosin að hugsa með sér að frekar vildu þær láta ókunnuga kalla böðlast á sér heldur en þurfa enn einu sinni að hlusta á Guðrúnu tala um æskuár sín fyrir vestan? Myndu þær frekar vilja taka sénsinn á að nýi kúnninn sé sadisti en þurfa enn og aftur að minna Guðmund á lyfin sín? Gráta þær í koddann á kvöldin af eftirsjá yfir að hafa eytt deginum meðal fólks sem vann eins og skepnur myrkrana á milli áratugum saman til þess að ala upp börn sem aldrei koma í heimsókn — og vildu þær heldur hafa verið fengið 15 tittlinga inní viðkvæm leggöngin þann daginn? (Og gráta auðvitað ekkert vegna þess, enda bara stuð og stemning, og góður peningur í ofanálag.) Í stuttu máli sagt: ætli þær hlakki til að hætta í umönnuninni og byrja í vændinu?

Miðað við sumt af því sem andfemnistar láta útúr sér þá getur bara vel verið. Og það getur líka vel verið að gamla fólkinu og sjúklingunum sé jafn innilega sama um velferð þessara kvenna og vændiskúnnunum, þó mér sé það til efs. Viðhorfið sem ég hef heyrt er að þær séu „ósköp indælar“. Það held ég ekki að sé lýsing sem er vændiskúnnum efst í huga, ekki ef marka má hvernig þeir tala við vændiskonurnar.

En vændiskúnnaklappstýrur virðast líta á vændi sem svipað starf og umönnun — en borgi betur. Hvað ætli vistmönnum öldrunar- og hjúkrunarheimila þætti um það?