Frumvarp um velferð dýra

Það gerist ekki oft að ég er sammála Ólafi Þ. Stephensen ritstjóra Fréttablaðsins en leiðari dagsins var þó ansi keimlíkur mínum skoðunum. Hann er þar að tala um nýtt frumvarp um velferð dýra, sem ég hef reyndar ekki kynnt mér nema að því marki sem fjölmiðlar hafa fjallað um það. Ólafur segir:

„Drög að nýju frumvarpi til laga um velferð dýra, sem Fréttablaðið hefur sagt frá, taka á mörgum gloppum í núverandi löggjöf og margs konar vanrækslu og illri meðferð á dýrum sem því miður viðgengst í samfélagi okkar, sem á þó að heita siðað.

Alltof algengt er að lesa fréttir af skelfilegri meðferð á skepnum í sveit, af hendi fólks sem hefur þó atvinnu af ræktun þeirra. Sveitarfélög og eftirlitsstofnanir virðast oft hafa furðu bitlaus úrræði til að taka á vanrækslunni og sóðaskapnum.

Það virðist sömuleiðis fara í vöxt að fólk í þéttbýli umgangist gæludýr sem einhvers konar leikföng sem hægt er að henda þegar maður er orðinn leiður á þeim. Alltof algengt er að fólk losi sig við til dæmis ketti og kanínur með því að sleppa þeim á víðavangi, þar sem er allsendis óvíst að dýrin geti bjargað sér.

Í greinargerð með frumvarpinu er nefnt eitt dæmi sem margir átta sig sennilega ekki á að sé ill meðferð á dýrum; að gefa þau í tækifærisgjöf (svín og kalkúnar eru nefnd sérstaklega) fólki sem hefur hvorki aðstæður til né áhuga á að halda þau. Þetta þykir víst stundum fyndið, en er í raun mannvonzka.“

Svo segir Ólafur:

„Þannig mun Matvælastofnun nú bera meginábyrgð á eftirliti með búfjárhaldi og aðgerðum gegn skepnueigendum sem ekki fara eftir lögum og reglum. Fá á stofnuninni skilvirkari þvingunarúrræði til að knýja fram úrbætur á aðbúnaði dýra.“

Mér finnst reyndar eitthvað ógeðfellt við það að Matvælastofnun eigi að hafa eftirlit með búfjárhaldi; mér finnst sem þar sé réttur neytandans til að fá óskaddað kjöt vera settur hærra en réttur dýranna sjálfra.

Ólafur segir:

„Kristinn Guðnason, formaður Félags hrossabænda, sagði í laugardagsblaðinu að núverandi lög og reglugerðir ættu að duga til að taka á fáeinum svörtum sauðum í stéttinni, ef þeim væri aðeins beitt rétt og af röggsemi.“

Ég er samt alveg á því, eins og mér sýnist Ólafur vera, að formaður félags hrossabænda hafi eitthvað misskilið hvers vegna þarf að setja reglur um starfsleyfi. Það er ekki nóg að segja að einhverjir einstaklingar fari illa með skepnur heldur þarf reglur og eftirlit og skikk á hlutina. Hafi bankahrunið kennt okkur eitthvað þá ætti það að vera að eftirlitsleysi verður alltaf misnotað og að það þarf að girða fyrir slíkt.

Lokaorð Ólafs eru þessi, og gæti ég ekki verið meira hjartanlega sammála:

„Hér á velferð dýranna að vera í fyrirrúmi, ekki hagsmunir búskussanna. Ill meðferð á dýrum er smánarblettur á samfélaginu sem við eigum að leitast við að afmá.“