Púum á konuna með hallærislega kynlífið!

Ég varð hissa á viðbrögðunum sem grein um klám og vændi fékk á Knúzinu í gær. Höfundurinn, Anna Bentína Hermansen, benti á að klám sé skrumskæling kynlífs. Því er ég sammála. Anna skipar engum að hætta að stunda kynlíf án ástar en hún talar þó greinilega þannig að það sé æðsta stig kynlífs. Má hún það ekki?

Hún talar um gefandi og nærandi kynlíf, en segir ekki að það sé eina kynlífið sem getur verið gott. En það er eins og það stuði fólk að upphefja kynlíf sem gengur út á tilfinningar og virðingu, eins og það sé eitthvað slæmt. Eða er það hallærislegt, úrelt?

Hafi verið erfitt fyrir lesendur Knúzzins að samþykkja grein Önnu hvernig fannst þeim fullyrðing Stefáns Mána um að „kynlíf án ástar sé klám“? Afhverju ruddist þetta fólk ekki fram á ritvöllinn og heimtaði að hann stytti greinina eða kvartaði undan því að hann upphefji eina kynferðisreynslu umfram aðra? Tók hann þó talsvert sterkar til orða en Anna. Bæði voru þau að skrifa gegn klámi (og Anna gegn vændi) og finnst mér greinar þeirra gott framlag, burtséð frá fyrrgreindum og umdeildum viðhorfum þeirra.

En sérkennilegt er að mega ekki stilla upp kynlífi í ástarsamböndum sem andstæðu kláms.