Mann(s)líf fyrir botni Miðjarðarhafs

Það er óþolandi þegar ekki má gagnrýna einhvern án þess að vera þá spyrt saman við helstu andstæðinga viðkomandi, sbr. að vera álitin málpípa Jóns Ásgeirs ef Davíð er gagnrýndur eða öfugt.

Það er álíka asnalegt og þegar fólk er sakað um gyðingahatur þegar það fordæmir hernað Ísraelsmanna á hendur Palestínumönnum. Ekkert er fjær mér en vera á móti gyðingum sem slíkum. En ekkert - og þá meina ég ekkert - réttlætir framferði þeirra gyðinga sem í Ísrael búa. Ísraelsríki hefur rekið Palestínumenn af landi þeirra, einangrað þá, svipt þá mannréttindum (s.s. ferðafrelsi), svelt þá (komið í veg fyrir að þeim berist matur) og drepið og limlest almenna borgara. Þetta hefur gengið á áratugum saman og versnar frekar en hitt.

Ég hef enga lausn á þessu vandamáli, því ég væri þá löngu búin að koma henni á framfæri og allt væri dottið í dúnalogn fyrir botni Miðjarðarhafs. Meðan Ísraelar kjósa yfir sig herskáa ríkisstjórn og Palestínumenn ráðast á þá milli þess sem ráðist er á þá sjálfa - þá verður þetta svona áfram.* Í tilviki Palestínumanna er um nauðvörn að ræða, en aðferðirnir sem þeir nota eru samt óskiljanlegar. Að drepa fólk er engin lausn.

Innganga Íslands í Öryggisráð Sameinuðu þjóðanna hefði heldur ekki gert neitt gagn. Það stóð aldrei til að vera ósammála Bandaríkjunum í einu eða neinu. Ekki að það hefði gert gagn, því Bandaríkin hafa neitunarvald, eitt fárra þjóða.**
___
* Og nei, það fer ekki framhjá mér að það eru karlkyns Palestínumenn sem standa í hernaðinum og að líklega - ég nenni hreinlega ekki að fletta því upp - er ríkisstjórn Ísraels skipuð körlum að meirihluta. Enda ef ég tæki það fram myndi einhver snillingurinn fara að röfla um Goldu Meir - svona eins og Margaret Thatcher er nefnd í álíka umræðum. Nenni því ekki. En ég sé þetta samt sem eina birtingarmynd karlmennskunnar: Að gefast aldrei upp þó það kosti mannslíf. Heiðurinn skipti meiri máli bla bla bla.
** Hversu fáránlegt er það?