Að gera lítið úr reynslu þeirra fjölmörgu sem lentu og lenda í alvarlegum ...

Ef flugfélög heimsins hefðu kynnst kenningum Heiðu B. Heiðars hefðu þau getað sparað sér stórfé. Heiða skrifar pistil um að fólk sem hefur naumlega sloppið frá kynferðisbrotamönnum hafi ekki undan neinu að kvarta. Fólk, og Heiða á greinilega við Hildi Lilliendahl og pistil hennar frá um daginn, er að öllum líkindum haldið „fórnarlambaþrá og dassi af athyglissýki“ ef það vogar sér að ræða svoleiðis smotterí.

Flugfélög afturámóti stökkva til þegar flugvélar lenda í „flugatviki“ og veita flugfarþegum áfallahjálp — jafnvel þótt hættan hafi verið óveruleg, t.d. sprengjuhótun en engin sprengja, sprungið dekk eða dauður hreyfill en lending gengur samt vel og enginn slasast. Enginn slasast! Eins og það væri ekki nær að veita áfallahjálp þegar fólk slasast eða deyr — en þá auðvitað bara þeim sem hafa slasast sjálfir eða dáið. Annað er ómark.

Það að óttast um líf sitt og limi er ómerkilegt, að vilja eitthvað viðra þá upplifun opinberlega er fórnarlambaþrá og athyglissýki og gerir lítið úr reynslu þeirra fjölmörgu sem lentu og lenda í alvarlegum flugslysum (svo notað sé orðalag Heiðu). Samt eru flugfélög eitthvað stressuð um að farþegar sem upplifa „flugatvik“ hætti í framhaldinu að vera flugfarþegar og fljúgi aldrei meir (enda þótt flughræðsla eigi auðvitað ekki rétt á sér nema farþeginn hafi sjálfur slasast eða dáið), og virðast gera ráð fyrir að fullorðið fólk verði fyrir áfalli þegar flugvélin sem það er í reynist ekki eins örugg og það hélt. Flugfélögin rjúka því í að veita áfallahjálp svo allir komist nú yfir áfallið og haldi áfram að treysta flugvélum.

Þvílíkt peningabruðl, að bjóða ódauðu og óslösuðu fólki áfallahjálp þegar það getur bara sjálft farið til sálfræðings við athyglissýkinni.

Vill ekki einhver kynna helstu kenningar Heiðu B. fyrir flugfélögunum?